مرا به خلوت آن روی ماه مهمان کن
اگر همیشه نشد گاه گاه مهمان کن
مرا به دیدن آن دیده اهورایی
تمام عمر فقط یک نگاه مهمان کن
مرا که عاشق شب زنده دار یاد توام
به شب نشینی چشم سیاه مهمان کن
میان برکه چشمت که آب تطهیر است
مرا به شستن جان از گناه مهمان کن
به رغم خواب من ای کوکب سهیل امشب
بیا و چشم مرا تا پگاه مهمان کن
کجا به خیل ملک بار عام خواهی داد؟
مرا به گوشه آن بارگاه مهمان کن
اگر به یاد کسی گریه می‌کنی امشب
مرا به مجلس این اشک و آه مهمان کن
سوار مشرقی‌ام از کجا گذشت صبا؟
مرا به بوسه بر آن خاک راه مهمان کن
ز گریه دیده «کوثر» به خون نشست ای دوست
بیا و چشم مرا یک نگاه مهمان کن